آیه 62 سوره یونس

أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (62)

بعد از موعظه امت، در مقام بشارت اولياء و دوستان خود مى‌فرمايد:

أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ‌: آگاه باشيد بتحقيق دوستان خدا كسانى كه مطيع امر الهى و متبع فرمان سبحانيند. لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ‌: ترسى نيست بر ايشان روز قيامت از عقاب و عذاب. وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌: و اندوهگين نشوند به نقص ثواب و

«1» مجمع ج 3 ص 119.

ج5، ص 351

خوف عقاب.

تنبيه- مفسرين اختلاف نموده در «اولياء اللّه» به وجوهى:

1- در جوامع‌ «1»- سعيد بن جبير گويد: از پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله پرسيدند اولياى خدا كيستند؟ فرمود: «قوم يذكّرون اللّه برؤيتهم» يعنى جماعتى كه چون مردمان ايشان را ببينند خداى را ياد كنند و ديدار آنها مردمان را لطف باشد در ذكر حق تعالى.

2- صافى‌ «2»: عياشى از حضرت باقر عليه السّلام روايت نموده كه در كتاب حضرت على بن الحسين عليهما السلام يافتيم: آگاه باشيد بتحقيق اولياى خدا خوفى نيست بر ايشان و محزون نشوند، زيرا ادا نمودند واجبات الهى را، و اخذ كردند سنت رسول سبحانى را، و پرهيز نمودند از محرمات خدا، و تارك شدند در لذايذ عاجله دنياى دنيه، و راغب شدند به نعم آجله آخرت باقيه، و كسب كردند طيبات رزق را بدون تفاخر و تكاثر، پس انفاق كنند حقوق واجبه الهى را. اين جماعتند كسانى كه مبارك گرداند خدا در آنچه كسب كردند و ثواب برند بر خيراتى كه مقدم داشتند براى آخرت خود.

3- مراد شيعيان حضرت حجة عصر عجل اللّه فرجه باشند، چنانچه در اكمال الدين صدوق‌ «3» (قدس سره) عن الصّادق عليه السّلام طوبى لشيعة قائمنا المنتظرين لظهوره فى غيبته، و المطيعين له فى ظهوره، اولئك اولياء اللّه الّذين لا خوف عليهم و لا هم يحزنون.

از حضرت صادق عليه السّلام فرمود: خوشا به حال شيعه قائم ما، آنانكه منتظرند ظهور موفور السرور آن سرور را در غيبت آن حضرت، و مطيع اويند در ظهور او، آن جماعت اولياى خدايند كه خوف و حزنى بر ايشان نيست.

4- در كافى: «4» عن ابى عبد اللّه عليه السّلام قال: قال رسول اللّه صلّى اللّه‌

«1» مجمع ج 3 ص 120.

«2» تفسير صافى يك جلدى ص 248 ذيل آيه شريفه.

«3» كمال الدين ج 2 ص 357 باب 33 حديث 54.

«4» ج 2 ص 237 باب ايمان و كفر حديث 25

ج5، ص 352

عليه و آله: من عرف اللّه و عظّمه منع فاه من الكلام و بطنه من الطّعام و عنا نفسه بالصّيام و القيام قالوا بابائنا و امّهاتنا رسول اللّه هؤلاء اولياء اللّه قال: انّ اولياء اللّه سكتوا فكانوا سكوتهم ذكرا و نظروا فكان نظرهم عبرة و نطقوا فكان نطقهم حكمة و مشوا فكان مشيهم بين النّاس بركة لو لا آجال الّتى قد كتبت عليهم لم تقرّ ارواحهم فى اجسادهم خوفا من العذاب و شوقا الى الثّواب.

از حضرت صادق عليه السّلام از حضرت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله اوصاف اولياء خدا را بيان فرموده كه: هر كس معرفت الهى را دارا و عظمت سبحانى را دانست، منع كند دهان خود را از فضول كلام، و شكم خود را از فضول طعام، و به زحمت اندازد نفس خود را به صيام و قيام. عرضه داشتند: پدر و مادر ما فداى شما اينها اولياء خدايند؟ حضرت تأكيد فرمايد كه: اولياى خدا سكوتشان ذكر است، يعنى نزد سكوت، قلوب مشغول ذكر الهى باشد، و نظر كنند به نظر عبرت و اعتبار، و نطق نمايند به صواب و صلاح دنيا و آخرت، و مشى نمايند ميان مردم به خير و بركت. اگر آجال مكتوبه بر ايشان نبود، قرار نداشت ارواح آنها در اجساد ايشان به سبب خوف از عقاب و شوق به ثواب، اين اشاره است به تساوى خوف و رجاى ايشان.

5- مراد كسانيند كه دوستى نمايند براى خدا. در تفسير ابو الفتوح رازى (قدس سره) فرمود: «1» پيغمبر محترم صلّى اللّه عليه و آله: خداى را بندگانى هستند كه نه پيغمبرانند نه شهيدان، و شهيدان را بر درجات آنها غبطه باشد روز قيامت. عرضه داشتند: يا رسول اللّه، كيستند و عمل آنها چيست، بفرما تا ما ايشان را دوست داريم. فرمود: قومى هستند كه با هم دوستى كنند براى خدا بدون رحم و خويشى و نه وصله مالى، و اللّه صورتشان منوّر، و بر منابر نور، و ايشان را خوف و حزنى نباشد.

6- مراد اولياء اللّه كسانيند كه آيه شريفه بعد وصف فرمايد.

«1» ج 5 ص 325.

ج5، ص 353

أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (62) الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ (63) لَهُمُ الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ لا تَبْدِيلَ لِكَلِماتِ اللَّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (64) وَ لا يَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (65)

ترجمه‌

آگاه باشيد كه دوستان خدا نه بيمى باشد بر ايشان و نه آنان اندوهناك شوند

آنانكه گرويدند و بودند كه پرهيز مى‌كردند

مر ايشانرا است بشارت در زندگانى دنيا و در آخرت نيست تبديلى مر سخنان خدا را اين است آن كاميابى بزرگ‌

و نبايد اندوهگين كند تو را گفتار آنان همانا عزّت مر خدا را است تمامى او است شنواى دانا.

تفسير

دوستان خدا كه اهل ايمان و پرهيزكارى هستند البتّه در دنيا و آخرت محفوظ بحفظ الهى ميباشند و چون بياد خدا شادند در بوستان محبّت او مانند سرو ثابت و از غم آزادند راضى برضاى خدا و فارغ از ما سوى پس نبايد كسى بر حال و مئال ايشان خائف باشد بلكه بايد افعال و احوال آنان سر مشق و مورد غبطه سايرين گردد و محتمل است مراد آخرت باشد و آيه دوم ظاهرا بيان اولياء اللّه است و احتياج بتفسير ندارد ولى در جوامع از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روايت نموده كه پرسيدند از اولياء اللّه فرمود ايشان كسانى هستند كه بياد ميآورند خدا را بديدار خودشان يعنى بسيما و هيئت خودشان مردم را بياد خدا مى‌آورند و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود كسيكه بشناسد خدا را و تعظيم نمايد او را باز دارد زبان خود را از كلام و شكم خود را از طعام و به تعب اندازد نفس خود را بصيام و قيام عرض كردند پدران و مادران ما بفدايت اى پيغمبر خدا اينان دوستان خدايند فرمود دوستان خدا چون ساكت باشند سكوتشان ذكر است و چون نظر نمايند نظرشان عبرت است و اگر سخن گويند سخنشان حكمت است و چون راه روند رفتنشان ميان مردم بركت است و اگر نبود اجلهائى كه خدا براى آنها نوشته جانشان در بدنهاشان قرار نداشت از خوف عذاب و شوق ثواب و عيّاشى ره از امام باقر عليه السّلام روايت نموده كه يافتيم در كتاب على بن الحسين عليهما السلام آگاه باشيد دوستان خدا نيست بيمى برايشان و نه آنان محزون ميشوند وقتى كه ادا نمايند واجبات خدا را و بجا آورند سنّت‌هاى پيغمبر او را و از محرّمات الهى اجتناب نمايند و زهد در دنيا و رغبت بثواب خدا داشته باشند و كسب روزى حلال نمايند و طالب افتخار و جمع مال نباشند و حقوق واجبه الهيّه را باهلش برسانند پس آنان كسانى هستند كه خداوند بكسب آنها بركت و

جلد 3 صفحه 31

بعملشان ثواب عطا ميفرمايد و در مجمع اين مضمون را از حضرت سجّاد عليه السّلام مرسلا نقل نموده و در بعضى روايات بشيعيان امير المؤمنين و امام زمان كه منتظر ظهور و مطيع فرمان امامند تفسير شده و نتيجه همه يك معنى است چون لازمه دوستى و و داد اطاعت و انقياد است و كلمه جامعه همان ايمان و پرهيزكارى است كه در كلام الهى ذكر شده است و در آيه سوّم بايشان بشارت داده شده است بنظر حقير چون حذف متعلّق مفيد عموم است در دنيا بكلّيه خيرات و سعادات از عزّت و سلامت و امنيّت و رفاهيت و فتح و ظفر و نصرت و فراغت بال و خوشى احوال چون كسيرا كه تقوى شعار باشد از آفات و اسقام دهر بر كنار باشد و در آخرت بنعيم جنان و حيات جاودان ولى در كافى و فقيه از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روايت نموده و قمّى ره فرموده بشارت در دنيا خواب خوب است كه مؤمن ميبيند و خوشحال ميشود بآن در دنياى خود و در فقيه اضافه فرموده كه امّا در آخرت آن بشارت مؤمن است در وقت مرگ بمغفرت او و كسانيكه جنازه او را برداشته‌اند و قمّى ره بشارت آخرت را بسلام ملائكه در وقت قبض روح و اذن دخول در بهشت تفسير فرموده و در جوامع از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روايت نموده كه بشارت در دنيا خواب خوب است كه مؤمن براى خود مى‌بيند يا براى او ديده ميشود و در آخرت بهشت است و در كافى از امام باقر عليه السّلام در تفسير اين آيه نقل نموده كه بشارت بقيام قائم و ظهور او و قتل دشمنان ايشان و نجات در آخرت و ورود بر محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و آل اطهار او است در لب حوض كوثر و از امام صادق عليه السّلام روايت شده است كه چون جان بسينه محتضر رسد پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را ميبيند و باو بشارت ميدهد و امير المؤمنين عليه السّلام را ميبيند و باو ميفرمايد من همانم كه دوستم داشتى امروز بدرد تو خوردم و اين در قرآن است كه ميفرمايد الّذين آمنوا و كانوا يتّقون لهم البشرى فى الحيوة الدّنيا و فى الاخرة و باين مضمون روايات ديگرى هم نقل شده است و آنكه چون ملك الموت ببالين يكى از شيعيان حاضر شود او را بشارت ببهشت و امان از دوزخ دهد و درى از منزل او در بهشت برويش باز شود و باو گويد به بين اين جايگاه تو است در بهشت و اين پيغمبر و امير المؤمنين و حسنين عليهم السلام رفقاء تو هستند و اين معناى آيه شريفه است و در اقوال و مواعيد و ارادات الهيّه تغيير و تبديلى نيست و بشارت باهل ايمان و تقوى منجز است و قطعا به انجاز خواهد رسيد و اين فوز عظيم است كه فوق آن متصوّر نيست‌

جلد 3 صفحه 32

و در آيه آخر خداوند براى تسليت خاطر نبى اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرموده كه از گفتار ناهنجار كفّار آزرده و ملول مشو قوّت و قدرت و عزّت و نصرت تماما در دست خدا است بهر كس خواسته باشد عنايت خواهد فرمود و تو را خواسته و بتو وعده ظفر داده و بالاخره اولياء خود را بر اعداء غالب خواهد فرمود شنوا است اقوال آنها را و دانا است اعمال آنها را و غافل نيست از احوال آنها و بزودى بجزاى خودشان خواهد رساند.

أَلا إِن‌َّ أَولِياءَ اللّه‌ِ لا خَوف‌ٌ عَلَيهِم‌ وَ لا هُم‌ يَحزَنُون‌َ (62)

آگاه‌ باشيد محققا اولياء ‌خدا‌ هيچگونه‌ خوفي‌ ‌بر‌ ‌آنها‌ نيست‌ و نيستند ‌آنها‌ محزون‌ و غمناك‌.

كلام‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ‌در‌ سه‌ جمله‌ واقع‌ ميشود: 1‌-‌ ‌در‌ جمله‌ أَلا إِن‌َّ أَولِياءَ اللّه‌ِ كيانند اولياء الهي‌ مقابل‌ اعداء اللّه‌ مراد دوستان‌ ‌خدا‌ هستند مثل‌ ملائكه‌ و انبياء و اوصياء و صلحاء و اتقياء ‌که‌ ما تَشاؤُن‌َ إِلّا أَن‌ يَشاءَ اللّه‌ُ و ‌از‌ علائم‌ دوستي‌ اينست‌ ‌که‌ قدمي‌ ‌بر‌ خلاف‌ رضاي‌ ‌خدا‌ برنميدارند و آنچه‌ ‌را‌ ‌که‌ ‌خدا‌ دوست‌ دارد ‌آنها‌ ‌هم‌ دوست‌ دارند و آنچه‌ ‌را‌ دشمن‌ دارد ‌آنها‌ ‌هم‌ دشمن‌ دارند، ‌از‌ ‌خدا‌ راضي‌ ‌خدا‌ ‌هم‌ ‌از‌ ‌آنها‌ راضي‌، صاحب‌ نفس‌ مطمئنه‌ هستند و قبلا ‌در‌ معاني‌ ولي‌ متذكر شده‌ايم‌ 2‌-‌ ‌در‌ جمله‌ لا خَوف‌ٌ عَلَيهِم‌ ‌است‌ اشاره‌ ‌به‌ اينكه‌ ‌در‌ واردات‌ دنيوي‌ ‌هر‌ چه‌ هست‌ ميدانند عين‌ صلاح‌ ‌است‌ و راضي‌ بقضاء الهي‌ هستند و ميگويند

الهي‌ رضا بقضائك‌ صبرا ‌علي‌ بلائك‌ ‌لا‌ معبود لي‌ سواك‌

و ‌در‌ امور آخرت‌ ايمن‌ ‌از‌ عذاب‌

جلد 9 - صفحه 417

و سخت‌ الهي‌ ‌که‌ معني‌ ايمانست‌ و نفس‌ مطمئنه‌ ‌هم‌ ‌از‌ همين‌ ماده‌ ‌است‌ و ‌اينکه‌ منافات‌ ندارد ‌از‌ حالت‌ خوف‌ ‌که‌ جلوگير ‌از‌ مخالفت‌ ‌باشد‌ ‌که‌ معني‌ عدالت‌ و عصمت‌ ‌است‌ چنانچه‌ مكررا بيان‌ ‌شده‌.

3‌-‌ وَ لا هُم‌ يَحزَنُون‌َ غناء و فقر، عزت‌ و ذات‌، صحت‌ و مرض‌، حيات‌ و موت‌ نعمت‌ و بلاء تمام‌ نزد ‌آنها‌ مساويست‌ و تمام‌ ‌از‌ يك‌ منشأ صحيح‌ ‌است‌ و موافق‌ حكمت‌ و مصلحت‌ ‌است‌ بلكه‌ فوق‌ اينها خوديتي‌ ‌در‌ ‌خود‌ نمي‌ بينند و بغير ‌خدا‌ ‌حتي‌ بخود توجهي‌ ندارند.

]

(آیه 62)- آرامش روح در سایه ایمان! چون در آیات گذشته قسمتهایی از حالات مشرکان و افراد بی‌ایمان مطرح شده بود. از این به بعد شرح حال مؤمنان مخلص و مجاهد و پرهیزکار که درست در نقطه مقابل هستند بیان گردیده، آیه می‌گوید: «آگاه باشید که اولیای خدا نه ترسی بر آنان است و نه غمی دارند» (أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ).

منظور غمهای مادی و ترسهای دنیوی است، و گر نه دوستان خدا وجودشان از خوف او مالامال است، ترس از عدم انجام وظایف و مسؤولیتها، و اندوه بر آنچه از موفقیتها از آنان فوت شده، که این ترس و اندوه جنبه معنوی دارد و مایه تکامل وجود انسان و ترقی اوست به عکس ترس و اندوه‌های مادی که مایه انحطاط و تنزّل است.

اولیاء خدا کسانی هستند، که میان آنان و خدا حائل و فاصله‌ای نیست، حجابها از قلبشان کنار رفته، و در پرتو نور معرفت و ایمان و عمل پاک، خدا را با چشم دل چنان می‌بینند که هیچ گونه شک و تردیدی به دلهایشان راه نمی‌یابد، و به خاطر همین آشنایی با خدا ماسوای خدا در نظرشان کوچک و کم ارزش و ناپایدار و بی‌مقدار است.